dinsdag 29 oktober 2013

For the homies

We zijn weg...op naar New York. Wie het allemaal graag een beetje volgt, hier enkele tips.

De openingsceremonie is op 1 november om 22u30 BT (Belgische tijd). Je kan het volgen op 7online.com. Zoek naar de Belgische vlag en een klein meisje met een grote smile op haar gezicht. Ik zal onze vlag mooi recht houden en de meest vrolijke lopertjes rond mij hebben (hopelijk).

De marathon is op zondag 3 november. Bart en ik zitten in een verschillende wave en hebben dus ook een verschillend start uur. Maar er zijn enkele mogelijkheden om ons te volgen.

Bart heeft startnummer 15748 en start om 15u40 BT.
Ikzelf heb nummer 49649 en start om 16u30 BT.

Er is een app voor de mobieltjes en je kan ons live via de site van de marathon zelf volgen. Lees er alles over op deze link. Verder zal ik, als er free wifi is, wel af en toe wat posten op smoelenboek.

Wie wil, kan zich ook wagen aan een gokje betreffende mijn eindtijd. Een geschenkje, rechtstreeks uit New York is voor diegene die er het dichtste bij zit. Gokken kan tot vrijdag 1 november 23u 59min via Facebook en dit blog, is al gelijk waar je het kwijt wilt.

Tip: Ik ben zeer goed getraind en ben er helemaal klaar voor maar ik ben geen race konijn. Laat ons zeggen dat het realistisch is te gokken vanaf 4u. Zeker is dat ik me de benen van het lijf, op een verantwoorde manier, zal lopen.

It's a once in a lifetime marathon.


 

zondag 27 oktober 2013

NY - week 1

De basis is gelegd. Nu is het onderhouden, rusten en aansterken. Flink eten en flink slapen zijn de laatste en belangrijke dingen die me nu te doen stonden om een toch wel ideale voorbereidingsperiode succesvol af te sluiten.

Mijn lieve baas werd geveld deze week met een zware witte angine maar mijn weerstand is top. Geen effect, geen besmetting, in blakende gezondheid verkeer ik.

Ik heb eigenlijk mijn dagelijkse sportactiviteiten gewoon laten doorgaan:

* maandag 3u dans,
* dinsdag 1u heerlijke dynamische yoga,
* woensdag 5km dogrun met Padi en Manu,
* donderdag 10km luvrun met mijn koene Ridder
* vrijdag rust

* Zaterdag deed ik mijn laatste loopje op Belgische bodem samen met Maaike. Manu en Noor hadden daar hun laatste zeilwedstrijd. Ik stuurde haar vrijdagavond een sms-je en zaterdagmorgen stond ze al te blinken naast haar nieuwe fiets.
Maaike had een leuke route uitgestippeld rond enkele mooie plekjes in Brugge. We hebben gedurende die 13km geen seconde gezwegen. Wat zijn we toch 2 tetterkonten bij elkaar zeg! We liepen langs haar nieuw werk en overal kreeg ik uitleg over wat die plek betekent in haar leven.
Doordat ze onze foto en routetrack op haar FB gezet had, wist een vriendin van haar waar we waren. We maakten kennis en ze liep een stukje mee. Grappig.
Zalig om op deze manier iemand beter te leren kennen. Dat het supertof was kon je hieruit wel al afleiden. Ik heb GENOTEN. Vooral ook omdat ik voelde dat alles goed zat. Ik ben zo klaar voor New York.

Tegen de middag waren we terug aan de Sint Pietersplas en moesten we helaas weer afscheid nemen. Ik ben er evenwel van overtuigd dat dit een vervolg krijgt. Mijn schat briefde me de score van de kids. Dat zat hier ook snor.

Na de lunch sprong Chris op zijn fiets om de 85km naar huis te bollen. Het was een sterke wind maar de zon was heerlijk warm.

Onze kids hebben hun seizoen met een schitterend resultaat afgesloten. Vooral Noor heeft iedereen wat met stomheid geslagen. Het kleinste, tengerste meisje van de deelnemers heeft iedereen overtroffen.
Ze heeft 4 van de 6 manches (race waarbij ze een vastgelegd parcours afzeilen) gewonnen met ruime voorsprong. Bij de laatste is ze blijven steken achter de startboei. Aangezien het haar eerste jaar zeilen is, ontbrak het haar aan ervaring om er weg te raken. Ze eindigde hierdoor laatste.

Maar de slechtste valt altijd weg dus was zij al zeker van haar eerste plaats overall. Manu heeft de 4e plaats overall gehaald. Joren, een ander zeilertje van de club behaalde de 3e plaats overall. De sfeer tussen de deelnemers was heel goed en heel sportief.
Nu was het prijzengeld in deze wedstrijd het volgende : de eerste 4 finishers krijgen een Spirouclass (éénmansboot) ter beschikking gedurende het hele komende zeiljaar.
Heb je hem? Inderdaad, vanaf begin maart hebben wij twee zeilboten te stallen, onderhouden, vervoeren etc... Ik had aan de kids beloofd dat, indien 1 van hen bij de winnaars zat, ik mijn agenda wel zou schikken zodat ze de wedstrijden in 2014 kunnen zeilen. Ik was er van overtuigd dat het Manu zou lukken. Maar Noor heeft me blij verrast. Wat een doorzetter is zij toch.

Nu ga ik met een aanhangwagen met 2 boten op moeten leren rijden en parkeren. Het jaar 2014 krijgt er dus nog een ferme uitdaging bij en de agenda zal goed in elkaar gepuzzeld moeten zijn. Ik ben ongelooflijk trots op mijn rakkers.
* zondag, luie zondag (het zwemmen en MTBen heb ik niet gedaan wegens...TE LUI).

Mijn valies is klaar, de kinderen hun kleren liggen gewassen en gestreken in hun kasten, ons huis is
opgeruimd dus we kunnen vertrekken!

donderdag 24 oktober 2013

Dank u B.O.I.C.!

Enkele weken geleden kreeg ik een leuk mailtje van de organisatie van de New York Marathon. Ik was geselecteerd als officiële vlaggendrager voor België in de openingsceremonie in Central Park.

Op 1 november mogen alle Belgische marathonlopers achter mij en onze vlag mee stappen als de helden van dat weekend. Dit is echt hoe de mensen van New York over de deelnemers van deze marathon denken. Ze zien ons echt als helden. Amazing!

De Nederlanders hebben hun oranje, de Schotten hun rokken en doedelzakken en wij Belgen...hmmm...een tenuken zoals in Bokrijk? No thanks. Ik wou zo'n trainingspak als de echte sporters met BELGIUM op. Den driekleur op mijn kaken, schouders recht en de arena binnen stappen. Maar waar haal ik zo'n outfit? 

In een gekke bui stuurde ik een mailtje naar het B.O.I.C. (speciaal voor jou Mirjam : Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité van de famous Jacques Rogge). Ik verwachtte er niets van tot ik vorige week een antwoord kreeg:
Geachte mevrouw, Wij kijken de mogelijkheden na voor een trainingspak.Kan u ons uw maatgegevens doorgeven (36-38-40-…) alsook uw lengte en gewicht.In functie van de eventuele beschikbaarheid zal mijn collega Luc Coppens u verder op de hoogte houden. Sportieve groet,Rudy
En deze morgen was ik effectief op weg naar Brussel, naar het gebouw van het B.O.I.C. achter mijn outfit. Hoe of wat...ik had er geen flauw idee van maar hoopte stilletjes toch dat het een mooie zou zijn. Ik kreeg een zak met daarin een trainingsbroek, T-shirt, Sweater en vest. Het is dezelfde outfit die ze droegen op de openingsceremonie van de negende editie van de Wereldspelen in het Colombiaanse Cali (25/7 tot 04/08). 'k Zal nen schonen vlaggendrager zijn zelle!



 Frederik, speciaal voor jou de fotoshoot. En zeg eens, wat vinden jullie er van?







en er staat wel degelijk BELGIUM op :-)

dinsdag 22 oktober 2013

NY - week 2

De week is behoorlijk hectisch verlopen. Er waren allerlei kleine zaken die moesten opgenomen worden in mijn strak georganiseerde planning:
* Noor vertrekt maandag op bosklassen dus was en plas en reiskoffer moesten klaar zijn tegen donderdagavond wegens geen tijd in weekend
* Noor moest dringend T-shirts met lange mouwen en truien hebben
* cadeau voor zus haar feestje moest geregeld worden
* woensdag op weg naar werk is mijn buitenband van mijn fiets gescheurd, dus fietsherstelling regelen en zorgen dat ik thuis geraak
* donderdag hebben ze mijn rechterspiegel afgebroken van mijn netjes geparkeerde wagen en mijn linker voorlicht was gesprongen, dus herstelling regelen
* de triathlonshop deed uitverkoop

Maar de agenda is afgewerkt mits een tandje bijsteken. Lang leve mijn middagpauzes en stevige fietsbenen! Lang leve De Fietserij die me een degelijke vervangfiets ter beschikking stelt voor een week! Lang leve garage Steenhaut voor zijn vlotte en alweer uitstekende service! Wat maken professionele mensen je het leven toch gemakkelijk.

Ik heb er wel mijn training met Padi voor opgeofferd. Woensdag liepen de koude rillingen mijn rug op en af. Dus na de strijk was het recht het bedje in. Dit is te vroeg om ziek te worden, de tapering-off begint pas volgende week (lees als: paniek sloeg me eventjes langs de oren).

Daarom besloot ik toch mijn trainingsritme aan te houden van de afgelopen weken om mijn lichaam wat te misleiden. Het heeft geholpen. Donderdag heb ik gelopen op het gevoel. Doel was een uurtje maar toch 3 km door te trekken. Ik was heel blij, had lekker gezweet en legde 11km af in 1u 5minuten. Het ging met de vingers in de neus. De rest van de week was het vooral fietsen.

Zondag was het de 4e Omega Pharma Halve Marathon. Ik moet zeggen dat dit toch wel behoort tot de best georganiseerde joggings. Vooral het depot voor de bagage verdient een pluim. Het weer was gelukkig heel wat anders dan de vorige week. Zon, lichte wind en 18° - singlet en looprokje waren de outfit to run.

Bekend volk ook daar in Nazareth. Julie zag er fantastisch gelukkig uit. En zoals altijd was het een leuke babbel met haar. De hele bende van Marathonman die mee gaat naar New York was ook aanwezig. Toch wel een speciale n zotte bende zenne, altijd leute mee.

Net voor de start stonden Charlotte en ik aan te schuiven voor de toiletten. Mannekes, dat gaat hier niet vooruit. Uiteindelijk zijn we de parking opgespurt met Marleen en een onbekende vrouw in ons kielzog. Het was grappig, 4 vrouwen met de kont bloot op een rij achter de geparkeerde auto's. Maar we waren er toch van verlost, nem.

En wie is er daar zie...INE!!! Wauw, super leuke verrassing. Fantastisch toch hoe je een bepaalde klik kan hebben met mensen. Ik ben daar telkens om verbaasd. We tetterden er lustig op los, stonden samen in de startzone en bij aankomst troffen we elkaar weer in de massa. Aan de bar heb ik haar jammer genoeg niet meer teruggevonden. Maar Ine, wat fijn zeg je weer te zien. Heel veel succes op je marathon in Kasterlee (ik ben stiekem al eens gaan kijken op hun website).
Ik had ondertussen gemerkt dat ik mijn loophorloge vergeten was. Hoe slaag ik er toch steeds in om iets te vergeten. Moest mijn gat niet vasthangen...Soit, het zal vandaag dan op het gevoel zijn. Alles gebeurt met een reden in het leven. En voilà, ik heb zonder enig gevoel van snelheid of aantal kilometers gelopen. Het lijf kreeg alle aandacht en focus en ik heb er veel uit geleerd.

Bedankt Sonja De Caster voor de mooie foto!
Mijn doseren was in balans, mijn snelheid was constant, mijn voedingsmomenten waren goed gekozen en bij de finish heb ik nog een stevige spurt ingezet en 2 dames ingehaald. Eindtijd? Geen flauw idee, ik had niet de reflex gehad om op de klok te kijken. Ik kreeg te horen dat ik 1u 50min als finishtijd had. Joepieee, als dat waar is dan heb ik hier een PR gelopen. Bij thuiskomst toch eventjes heel vlug gecontroleerd en het was uiteindelijk een tijd van 1u 52min. Toch ook wel goed hoor, 52ste vrouw op de 177.

Mijn zeilertjes hebben het zondag ook prima gedaan. Noor is 4e geworden en Manu 3e. Eigenlijk had hij de 2e plaats. Zo'n onsportief zeilertje en zijn trukkendoos is er hier de oorzaak van. Manu koos er voor zich sportief te gedragen en zich aan de regels van het spel te houden. Hij is daardoor uiteindelijk 3e geworden. Ik was trots op zijn gedrag. Eerlijkheid duurt het langst en je zal altijd iedereen recht in de ogen kunnen kijken. Tenslotte, vroeg of laat zal dat onsportief zielertje wel door de mand vallen. Ik ben er van overtuigd dat dit kantje wel zal gekend zijn door zijn entourage en zoals ik al zei, in het leven gebeurt alles met een reden.

dinsdag 15 oktober 2013

NY - week 3

Toegegeven...ik heb kriebeltjes in mijn buik. Mijn ridder en ik gaan naar den Big Apple en dan nog samen met onze dichtste vrienden.

Bart zijn voorbereiding gaat zeer goed. Nu ja, voorbereiding...Bart is zo van die mensen met een natuurtalent gecombineerd met een sterke wilskracht. Hij ademt sport. In februari heeft hij op mijn Hero-marathon voor het eerst een volledige marathon afgelegd...louter en alleen op zijn basisconditie (slik).

Nu heeft hij er wel voor getraind. Hij startte in september met wat meer lopen dan mountainbiken. Ik schat dat een 3u15 voor hem piece of cake gaat zijn (slik slik). Super toch? Ja zoals ik al zei, Bart ademt sport.

Ikzelf zal volgende week zien waar ik met mijn conditie sta. Momenteel heb ik er een goed gevoel over. Deze week heb ik mij netjes aan mijn zelf opgestelde schema kunnen houden.

Gisteren stond de laatste lange duurloop op het programma. Ik koos er voor om het met mijn vrienden van Club365 te doen. Ze hadden een route van 38K in en rond Knokke gepland. Ik ging de volle natuur ruilen voor de straat. Dit wordt wennen.

We carpoolden vanuit Gent en ik zat bij de Birthday-boy Luc. De regen viel met bakken uit de lucht en hoe meer we naar de kust gingen, hoe harder de wind er bij kwam. In de inkom van de sporthal waren we uiteindelijk met 26 lopers en 3 begeleiders op de fiets. Het moraal werd hoog gehouden ondanks het vooruitzicht van te moeten lopen in dit hondenweer.
De eerste 10km was er afgesproken allemaal samen te blijven. In kolonne liepen we richting Sluis. Er werd nog vrolijk getetterd maar het water begon ieder droog plekje op te zoeken. Daarna splitste de groep zich in de 11km/u en de huidige loopsnelheid, zo'n 9,5 max. Aangezien ik niet wist of ik de 11km/u wel aankon voor de resterende 28km, koos ik voor de huidige groep.

Het begon steeds harder te waaien en de regendruppels waren precies messen op mijn koude handen. Mijn mouwen waren door en door nat en daar die koude wind op, mannekes toch. Ik kon op een bepaald moment mijn hand niet meer rond draaien, mijn pols was stijf van de kou.

We liepen Sluis uit nu richting Cadzand. Mijn benen en fysiek waren wonderbaarlijk goed maar die kou en die regen. Voor mij persoonlijk was het tempo net iets te traag. Ik geraakte niet voldoende opgewarmd en kreeg last aan mijn knie en scheenbeen. Soms was het moeilijk kiezen: lopen of stappen. Dus rechte stukken liep ik mijn tempo en keerde me dan nadien om terug naar de groep.

Na 20km was ik die striemende regen zooo strontebeu dat ik er de brui wou aan geven. Ik stak mijn duim uit en gebaarde naar de auto's om mij please mee te nemen. Maar wie wil nu zo'n verzopen, door en door nat humeurig lopertje in zijn wagen? Juist, niemand. Anja op de fiets gebood mij streng om nie onozel te doen en gewoon verder te lopen. Ze weet hoe ze me moet aanpakken, dat is duidelijk. Toen ik naar haar keek en haar verkleumd op haar fiets zag schaamde ik me vreselijk.

Ik was zo bezig geweest met mijn eigen ellende - die uiteindelijk wel nog mee viel - dat ik niet zag dat zij zich bijna niet meer kon bewegen. Ja, voor de fietsers was dit mega koud en nat. Maar zij hield er de fun in, gaf ons eten en drinken op iedere wenk, had zelfs muziek op haar fiets, deed alles met de glimlach ondanks dat ze helemaal onderkoeld raakte. Shame on me!

Ik rechtte mijn rug, gaf mezelf in mijn hoofd een strenge preek en besloot niet meer te zagen. De switch was gemaakt, de kilometers zullen afgewerkt worden MET smile. Maar dan wel op mijn tempo dat was het compromis. Thierry was wat in het zelfde schuitje beland als ik en samen gingen we er van door. In de verte zagen we de snelle groep lopen. We trokken stevig door, in gelijke tred en de afstand werd kleiner. Eindelijk had ik weer warm.

Dit gaf me zo'n goed gevoel. Als ik dit nog kan zonder enige moeite, dan waren mijn trainingen precies wel goed. Plots herkende ik de straten, hier had ik nog gelopen. Ja, natuurlijk, op het Zwette Miekesweekend vorig jaar! Bij het binnenkomen van Knokke was de eerste groep plots verdwenen. We keken voor de kortste weg terug naar de sporthal op een stratenplan. De teller stond momenteel op 35K. Blijkbaar moesten we het volledige koningshuis aflopen om er te geraken: Elisabeth, Filip, Albertlaan...

Het opnieuw in gang komen was super komisch met wat oei's en ai's en een waggeldansje maar na een paar meters zaten we weer in cadans. En kijk, daar is de sporthal! Victory! Iedereen druppelde letterlijk wat samen binnen. Er werd niet veel meer gezegd, iedereen repte zich naar de hete douches. Ik heb geloof ik zeker 20 tot 25 minuten gewoon het hete water over mij laten stromen. En dan was er Anja...ocharme...haar voeten waren helemaal wit, ze beefde en trilde van de kou.

Daarna zijn we alle 26 iets gaan eten en drinken en napraten over ons loopje in Knokke. Luc, de jarige, had ook de begeleiding gedaan op de fiets. Voor zijn verjaardag had hij het toch liever warmer en droger gehad. We zongen voor hem om het goed te maken. Patrick was de 3e op de fiets. Ook hij had het hard te verduren gehad. Dus aan onze begeleiders op de fiets: ferm bedankt om ons zo bij te staan in deze barre omstandigheden. Jullie zijn engeltjes!

woensdag 9 oktober 2013

"...pretty pretty Belgium..."

Ik ben een scouts in hart en nieren. Wanneer we met de kids aan het stappen waren dan werd er steevast dit lied gezongen - allemaal samen en in kano :

"Everywhere we go
People want to know
Who we are
Where we come from
So we tell them
We’re from Belgium
Pretty, pretty Belgium
And if they can’t hear us
We sing a little louder
Louder and louder"


Dit lied zingen we nog steeds op vakantie of wanneer er moet gemotiveerd worden bij het stappen.

Wat heeft dit met je sporten te maken Wis?

Wel, ik ben geselecteerd als vlaggendrager in de openingsceremonie van de New York marathon voor ons pretty pretty Belgium. Wijs toch?!


Aangezien ik onze traditionele klederdracht dien aan te doen of een outfit die ons land officieel     representeert vraag ik alle officiële sportfederaties of zij mij geen officiële kledij hebben met netjes BELGIUM erop? Dit mag natuurlijk ook een firma zijn. Jullie aanbod mogen jullie mailen naar jazekerzenne@gmail.com.

Aan alle Belgische marathonlopers aanwezig in New York - ik weet al zo'n 48 mensen van Club365 van Marathonman - jullie zijn uitgenodigd om jullie achter mij te scharen. En samen knallen we op dat feestje daar in New York. Deal?

Voor de thuisblijvers: jullie kunnen dit live volgen op 7online.com.

"...
We’re from Belgium
Pretty, pretty Belgium
And if they can’t hear us
We sing a little louder
Louder and louder"


YES, WE CAN!

maandag 7 oktober 2013

NY - week 4

Nog 2 weken heb ik voor de tapering off van de New York Marathon. Nog 2 dat ik de basis kan leggen om een comfortabele marathon te lopen. En wat een heerlijk herfstweertje ik in deze week al als stimulans kreeg...

Maandag stond ik netjes present op de 3 uur durende dansles. Met de trail van de zaterdag er voor nog zwaar in de benen was het niet altijd evident maar ik heb ze overleefd.

Dinsdag eerst onder de middag mijn kilometer gaan zwemmen en 's avonds alles goed doen rekken in de les Ashtanga Yoga. Ik was klaar voor mijn geplande loopkilometers voor deze week.

Woensdag terug de draad opgepikt met Padi. Over de zomermaanden was de regelmaat wat weggevallen om haar mee te nemen. Ze was er klaar voor...dat was heel duidelijk...ik heb moeite moeten doen om haar in te tomen. We liepen 6 km aan 10/uur. En dit dankzij verplichte pauzes anders was het sneller geweest. Ik heb haar in het bos losgelaten dus zij zal wel meer afstand afgelegd hebben.

Donderdag onze wekelijkse LuvRun. In een warme zachte drup hebben we samen 10km gedaan. De benen gaven aan dat het nu genoeg was. Van vrijdag moet ik maar eens een rustdag maken. Vijf dagen op rij was ruim voldoende.

Zaterdag namen we de kids mee naar het nieuwe zwembad Rozebroeken in Sint-Amandsberg. Dit is een echte aanrader met de leuke en snelle glijbanen en wildwaterroute. Ik heb me er eventjes van tussen gemuisd en heb in het gewone bad een halve kilometer gedaan. 's Avonds liet ik me de Orval op het eetfestijn van de basket goed smaken. Ik moest immers ontspannen gaan slapen toch?

Zondag was er dan de veelbelovende Hoge Veluwe Trail georganiseerd door MudSweatTrails. Ik had een hele week over mijn schoenkeuze lopen twijfelen: de VFF of de C-Lite? Een mailtje naar de organisatie gaf de doorslag, het zouden VFF (Vibram FiveFingers) worden. Tenslotte ging het speelterrein van die dag één grote zandbak worden.

De rit naar ginder was het minst aangename, het is namelijk 3u rijden - enkel - met mijn karretje. Maar de beloning was des te groot. Dit was een trail in zo'n prachtig decor met zo'n leuke sfeer.

Het parkeren en afhalen van het startnummer verliep uitermate vlekkeloos. Wat een massa vrijwilligers waren er hier om die lopertjes zo weinig mogelijk zorgen te geven. Het deelnemersdorp of hoe ze dat daar noemen had een gezellige kermissfeer met de tenten. Om 12u werd het startschot gegeven. Ik hoorde mijn naam en zag Yvette...hé dat is leuk zeg!!! Martine had ik niet gevonden aan de start. Ze stond helemaal achteraan bleek achteraf en ik zo wat in het midden.
De eerste 100m was het wat druk omdat we allemaal op de singletrack moesten. Dit nam nauwelijks een minuut in beslag maar jammer dat enkelen er al commentaar op gaven. Grappig was wel dat ik diezelfde lawaaierige neuteraars in de laatste kilometers ingehaald heb...ze waren aan het strompelen. Nou zie je maar...
En dan was het kilometer na kilometer PRACHTIG! Ik voelde me niet in Nederland, ik voelde me echt in Afrika. Had er plots een olifant of een giraf voor mij gestaan, ik zou niet eens verbaasd zijn geweest. Het weer was lekker warm. Het was wel hard werken in deze zandbak van zo'n 24km lang. Geen nood aan hoogtemeters in deze trail. Maar met mijn VFF was dit een fluitje van een cent.
Na de eerste bevoorrading was ik bijna verkeerd gelopen. Omdat het een asfaltweg was voelde ik onmiddellijk dat het niet klopte. Het stond nochtans goed aangeduid hoor, alleen had ik niet opgelet. De dame die vlak achter mij liep had het ook niet echt gezien. En zo kwamen we beiden weer op het juiste pad terecht. We maakten kennis - leuk je te ontmoeten Inge! - en zouden steeds wat in elkaars buurt lopen.
Na de 'Savanne' kwamen we in een bos terecht en waren het slingerende single tracks afgewisseld met trappen op en af. Yvette en haar vriend Thieu kwam ik regelmatig tegen. Bedankt om te supporteren en ook voor de mooie foto's!
Maar alles ging vlotjes, ik kon telkens mijn tempo aanhouden en had nergens last van. Blijkbaar had ik ook steeds op de juiste momenten gegeten en gedronken en het achterwege laten van de bananen was een goede keuze geweest. In mijn drinken had ik een bruistablet magnesium gedaan en ook dit was een goed idee.

De laatste bevoorrading lag ongeveer op kilometer 33, ik stopte even maar besloot onmiddellijk door te lopen. Ik voelde dat ik niet te lang meer moest stil staan. Gewoon de cadans blijven houden en dan zou ik niet in de problemen komen. Ik haalde een pak mensen in.

En dan die aankomst...je komt het bos uit op een pad langs het water, zo langs een meer naar de aankomst onder de bomen. De speaker dolenthousiast want iedere loper kwam met een big smile over de finishlijn. Ik heb me gaan verfrissen, omkleden en was net op tijd om Martine en Lia te zien aankomen. Ondertussen was Yvette en haar vriend er ook bij. We liepen samen naar de parkeerplaats en konden zo wat bijkletsen. Wat fijn om deze mensen terug te zien.


Vandaag geniet ik nog steeds na. Ik kan alleen maar besluiten dat dit de mooiste 38,5km zijn die ik tot hier toe al gelopen heb. Ja, het was zwaar maar mensen dat unieke decor, de perfecte organisatie en de gezellige sfeer doet je daar niet meer aan denken. Oordeel maar zelf aan de hand van de sfeerimpressie van de organisatie zelf, samen met de foto's die ik onderweg trok en deze van Yvette....

Voorlopig staan er geen natuurlopen meer op mijn agenda. Sedert de trail in Flémalle loop ik met blauwe tenen rond. Deze krijgen nu de tijd om te genezen.